Please scroll down for english!
Μεγαλώσαμε με την πεποίθηση ότι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι από τους άλλους και μάλλον το δυσκολότερο είναι πως μας ζητούσαν να γίνουμε καλύτεροι και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ποιο παιδί δεν έχει εισπράξει την αποδοκιμασία; Ποιος ενήλικας δεν έχει σταθεί μπροστά στον καθρέπτη αποδοκιμάζοντας τον εαυτό του; Νομίζω ελάχιστοι αν όχι κανείς. Όλη η κοινωνική μας ζωή είναι δομημένη στην κριτική και τη σύγκριση. Τι σπατάλη ενέργειας και δημιουργικότητας! Τι σπατάλη χαρισμάτων και πόσο κοντόφθαλμο όραμα της ίδιας μας της ζωής.
Τι σημασία έχει αν κάποιος είναι καλύτερος από εμάς σε κάτι; Ορίζει αυτό πραγματικά την δική μας αξία; Μέσα σε έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους είναι αναπόφευκτο να συναντήσουμε κάθε είδους άνθρωπο με κάθε είδους δυνατότητα. Όλοι είμαστε προικισμένοι με χαρίσματα που φαίνονται και με άλλα που δεν φαίνονται. Όσοι είναι οι άνθρωποι επάνω στη γη άλλοι τόσοι είναι και οι συνδυασμοί. Άρα είναι μάταιο να συγκρινόμαστε και το μόνο που κερδίζουμε είναι βαθιά απογοήτευση και κατάθλιψη.
Ή άλλη παγίδα στην οποία πέφτουμε είναι να κρίνουμε τις επιλογές των άλλων. Από την δική μας σκοπιά τα πράγματα έχουν μια όψη, και τα ερμηνεύουμε σύμφωνα με τις δικές μας αξίες και πεποιθήσεις. Δεν σημαίνει όμως πως τα πράγματα είναι έτσι όπως φαίνονται, αντίθετα υπάρχουν προεκτάσεις που ούτε καν φανταζόμαστε. Όσο το κάνουμε όμως τόσο γινόμαστε δέσμιοι, γιατί οι πράξεις που επαναλαμβάνουμε γίνονται συνήθεια που μετά θέλει κόπο για να τις εκριζώσουμε.
Ας είμαστε λοιπόν αυτοί που είμαστε και ας αφήσουμε και τους άλλους να είναι αυτοί που είναι. Ας κάνουμε τις επιλογές μας και ας αφήσουμε και τους άλλους να κάνουν τις δικές τους. Και ας μη φοβηθούμε να εργαστούμε με αυτά που έχουμε. Ό,τι μας έχει δοθεί είναι για να το αξιοποιήσουμε και να το μοιραστούμε με τους υπόλοιπους κάνοντας έτσι τη ζωή, τόσο την δική μας όσο και των άλλων, καλύτερη και ομορφότερη.
Για αυτό έχει τόσο μεγάλη αξία και είναι πραγματική επανάσταση ο διαλογισμός.
Αυτά που δεν μάθαμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μπορούμε να τα μάθουμε τώρα. Δεν είναι ποτέ αργά για πρόοδο. Διαλογίζομαι σημαίνει πρώτα από όλα δεν κρίνω. Σημαίνει παρατηρώ με ενδιαφέρον, είμαι ανοιχτός να λάβω αλλά δεν οικειοποιούμαι αυτό που έρχεται προς το μέρος μου. Και σημαίνει και πολλά ακόμα που θα τα ανακαλύψουμε καθώς ασκούμαστε...
Παρακάτω σας παραθέτω μια ιστορία, γνωστή σε πολλούς, που μιλάει για τη μη κριτική.
Μη κριτική Κάποτε υπήρχε ένας γέρος αγρότης που καλλιεργούσε τη γη πολλά χρόνια. Μια μέρα το άλογό του το έσκασε. Ακούγοντας τα νέα, οι γείτονές του ήρθαν να τον επισκεφθούν. «Μεγάλη κακοτυχία», δήλωσαν με συμπάθεια. "Ίσως," απάντησε ο αγρότης. Το επόμενο πρωί το άλογο επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του τρία ακόμα άγρια άλογα. «Πόσο υπέροχο», αναφώνησαν οι γείτονες. - Ίσως, απάντησε ο γέρος.
Την επόμενη μέρα, ο γιος του προσπάθησε να ιππεύσει ένα από τα άγρια άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Οι γείτονες και πάλι ήρθαν να τον παρηγορήσουν για την ατυχία του. "Ίσως," απάντησε ο αγρότης. Την επόμενη μέρα, στρατιωτικοί αξιωματούχοι ήρθαν στο χωριό για να στρατολογήσουν νεαρούς άνδρες για το μέτωπο. Βλέποντας ότι το πόδι του γιου του ήταν σπασμένο, τον προσπέρασαν. Οι γείτονες συνεχάρηκαν τον αγρότη για την καλή κατάληξη των πραγμάτων. "Ίσως," είπε ο αγρότης.
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου
We grew up with the conviction that we should become better. Better than others and perhaps more difficult is that we were asked to become better than ourselves. Which child has not received disapproval? Which adult has not stood in front of the mirror to criticize or pity himself? I think few if any. All of our social life is built on criticism and comparison. What a waste of energy and creativity! What a waste of gifts and how short-sighted vision of our life.
What does it matter if someone is better than us at something? Does this define our value? Within the six billion people we will inevitably meet every kind of person. We are all endowed with gifts that are visible and others that are not.
The combinations we can find are innumerous. So it's futile to compare ourselves with others and all we get is deep frustration and depression.
The other trap we fall into is to judge the choices or life of others. From our point of view, things look a certain way, and we interpret them according to our values and beliefs. But it does not mean that things are as they seem, on the contrary, there are interpretations that we do not even imagine.
The more we do it, however, we become enslaved, because the actions we repeat become a habit that then it takes a lot of effort to uproot the habit.
So let's be who we are and let others be who they are. Let us make our own choices and let others make their own. And let's not be afraid to work with what we have. What we have been given is to use it and share it with others, making life better and more beautiful.
That's why meditation is so great. What we didn't learn in the first years of our lives, we can learn it now. It is never too late to make progress. To meditate means first of all to not judge. It means I am aware, I am open to receive but I do not own what comes towards me. And that means there is a lot more to discover the more we practice ...
Below there is a story, known to many, that talks about non-criticism.
Non-judgment
Once upon the time there was an old farmer who had worked his crops for many years. One day his horse ran away. Upon hearing the news, his neighbors came to visit. “Such bad luck,” they said sympathetically.
“Maybe,” the farmer replied.
The next morning the horse returned, bringing with it three other wild horses. “How wonderful,” the neighbors exclaimed.
“Maybe,” replied the old man.
The following day, his son tried to ride one of the untamed horses, was thrown, and broke his leg. The neighbors again came to offer their sympathy on his misfortune.
“Maybe,” answered the farmer.
The day after, military officials came to the village to draft young men into the army. Seeing that the son’s leg was broken, they passed him by. The neighbors congratulated the farmer on how well things had turned out.
“Maybe,” said the farmer.
Alexandra Sotiropoulou